–
Nurduran Duman es una poeta, dramaturga y promotora cultural turca. Hizo estudios de ingeniería y arquitectura naval en la Universidad Técnica de Estambul. Entre sus libros de poesía se encuentran Yenilgi Oyunu (Premio Cemal Sureya 2005) y Mi Bemol. El cuaderno Semi Circle fue traducido al inglés y publicado en Estados Unidos en 2016. Su poesía ha aparecido en revistas británicas y estadounidenses como The Kenyon Review, Modern Poetry in Translation, Asymptote, Colorado Review, Faultline, Interim, y Eleven Eleven. Ha sido además traducida al alemán, chino, búlgaro, eslovaco, finés, francés, italiano, macedonio, occitano y rumano. Pertenece a la plataforma de nuevos poetas europeos Versopolis, y es miembro del Sindicato de Escritores de Turquía y del PEN Turco. Enseña análisis sociológico en la literatura turca en la Universidad Bahçeşehir, y conduce programas de radio y televisión sobre literatura. Reside en Estambul.
–
–
Deniz Dili ve Edebiyatı 6
deniz kabuğuyum dinle beni
çaldığım dere ağızları, kıstaklar
derin kumlar uyandırdım dip sıvılar
koyun tümseğinde dinlendir
gölgem yosun, yeşil damarı kesik
öpüp bulut üflüyorum taştaki acıya
öf kara su torbaları püff savaklar
duysun ve iyileşsin kulağın:
içsesin ezik
sonra tüm gölleri kucakla
gülleri, gleri, gülmeleri
yeni bir atlas dikmişim
iki nehri eksikmiş, umursama
yay beni. oku. sonra okla.
–
El lenguaje del mar y la literatura 6
el mar es mi piel, escúchame
robé la desembocadura del arroyo, los istmos
son arenas insondables, desperté aguas profundas,
la ensenada descansa en tu pendiente
mi sombra es un alga, la vena verde una incisión
beso la nube y soplo hacia la piedra
soplo bolsas de aguas negras y vertederos,
cuando escuches, tu oído será sanado:
tu voz interior está herida
acepta todos los lagos,
las lilas y la risa
al parecer he tejido un nuevo atlas
hacen falta dos ríos, no te preocupes por ellos
despliégame. lee. luego lánzame una flecha.
–
Renklerin Örgüsü
âşık her sabah saçlarında günbatımı
dolaşır saçaklarına kırmızının, ışığın
tan yerinden çıktı diye her ok
örülür akşam öğleden sevince
hüzünden geceye… bir ters bir yüz
herkes bilir ki paylaşmak kutsaldır
ölüm yeşil bir bahçe ödülü sonsuz
yaprak ve söz çürümesin tek
kaynar sulardan buharlaşıp göğün yüzüne
mavi çalanlar var, ki yağsın
ağaç diken de sonsuza karıp kendini
yağmuru seven de var bilmeyen de sevmeyi
–
Tejido de colores
el atardecer, enredado por la mañana en el cabello del amante
se pasea en las hebras rojas de la luz
porque cada flecha surge del alba
y el ocaso es tejido desde el mediodía hasta el placer
desde la tristeza hasta la noche… un opuesto, un rostro
todos saben que compartir es sagrado
si las hojas y los juicios no se marchitan, entonces la muerte
es un jardín frondoso, su recompensa infinita
la gente se evapora del agua hirviendo hacia el rostro del cielo
pintándolo de azul para que llueva
quien siembra un árbol se vuelve inmortal
hay gente que ama la lluvia y también hay gente que no sabe cómo amar
–
dantel
nasıl uyanır suya geyikler
düşteyse turna kuşları
tuz damla aşkına! nasıl seker taş taş üstüne
kör demirci, kel bakırcı, deli çinici…
hiçten biri gelsin kalbi nehir eylesin
kızgın çapak ağılı bakır
pişip de mayası tutmayan toprak
insan: nasıl şekerlenir?
toprağın yağmur yağdığında
kokacağı zaman var
harfler günü gelince
bükülür çizgisine
kâğıdını o an döver kalem
an an kurşun verir noktasına
insan nasıl yürür
görür mü yüzünü: su?
–
encaje
¿cómo despierta el ciervo a beber agua
si la grulla está en el sueño?
¡una pizca de sal para el amor! tan dulce sobre las piedras preciosas
herrero ciego, cobrero calvo, ceramista enloquecido…
deja que alguien venga de la nada y haga del corazón un río
torno caliente, cobre venenoso
la arcilla está cocida pero no levada
hermano: ¿cómo te endulzas?
en tus tierras ha llovido
la fragancia será liberada con el tiempo
cuando venga el día las letras
se curvarán en sus líneas
ese momento en que el lápiz toca el papel,
momento por momento el plomo deja huella
¿y los humanos? ¿cómo andan su camino?
mira su rostro: ¿el agua?
–
bizim göğümüz var
Miro’nun şekilden boyadan sözcüklerine
düşün içinden öte bir düşe
açılır kapanır bir yıldız kapı
derinden biçilmiş, teyellenmiş hafifçe
görünmez iğneyle göğün eteğine
bizim bir göğümüz var
gözden gemilerimiz, kirpikten kanatlarımız
bir bakışmamızla bizim bir uçuşumuz
gülmenin biçimlerini çalışıyoruz
hayatın başka meydan okumalarını
–
tenemos nuestro cielo
A las palabras de Miró – en formas, colores
en un sueño, en otro sueño
una puerta se abre y se cierra: una estrella,
ángulos profundos cortados y cosidos ligeramente
por una aguja invisible en los pliegues del cielo
tenemos nuestro propio cielo
barcos hechos de ojos, alas de pestañas
al encontrarse las miradas, volamos
estamos practicando la risa
los otros desafíos de la vida
–
gök yerleşmiş göle
gök yerleşmiş göle, bulutlar uçan halı
adımladık adımlıyoruz ayı, yürüyüşünü
üstünden geçiyoruz dansının, suyla zamanın
uçuşarak hidrojen etekleri süzülüyor
yanımızdan başımızdan. tan.
saçıp saçılarak tarçından maviye elmastan arıdan
tarlalar bahçeler beziyoruz yerin ipeğine
öğreniyoruz biz de ekip biçmeyi: ışığı
–
el cielo se posó en el lago
el cielo se posó en el lago, las nubes son alfombras voladoras
nos preparamos para dar un paseo en la luna
y marchar sobre su danza, agua y tiempo
flota un borde de hidrógeno que susurra
pasa a nuestro lado por nuestras cabezas. amanece.
despertamos y sobre nosotros pasa de la canela al azul del diamante de las abejas
hemos sido bendecidos con campos y jardines en la seda de la tierra
también nosotros estamos aprendiendo a cultivar: la luz
–
cilalı taş
bak ne güzel defterin kitabın, makyaj çantan bile var
kalemlerin çeşit çeşit birinden sıkıldın mı diğerine
yazılıyorsun. olduğunu değil olmaktan korktuğunu. ne telaş.
unutmak da seçenek üzümün suyunu incirin sütlü mü
en iyisi tarımdan önceye gidelim avcılığa
yırtıcılıkla şıklık arasına kurulmuş salıncakta
alkış tutuyorsun dövüşe: bahse koyduğun kadınlık
bir sıfır yenmekte ya, çok güvenmemek gerek
aydınlık durmadan zaman gezer, ilaç getirir zaman
içine bazen kötülük kaçıyor senin
–
piedra pulida
qué suerte tener cuadernos y libros, también un neceser
y tantas plumas para cambiar cuando te aburras de la pluma con que escribes.
en vez de escribir de ti, escribe de quien tienes miedo ser. ¡tanta ansiedad!
puedes olvidar el jugo de la uva o si tu higo es lechoso
mejor sería regresar a la caza, antes de la agricultura
el columpio se balancea entre lo salvaje y la razón
desde ahí aclamas la pelea: has apostado tu lado femenino
vas ganando uno a nada, pero no te confíes tanto
la luz siempre viaja a través del tiempo, y el tiempo lo cura todo
a veces, el mal fluye en ti
–
perde
Bir şeyler oynadı yerinden
Bir kaplumbağa kabuğunu terk etti
Bir yılan derisini
1
perdesini açtı bir oyun
maskesiz bir rolde ham iki replik
kimi töz dedik ten öldürdük kimi
terli bir masaldan uyarlandık
2
gizli sahnesinde göstersin diye yerini
elinde sihirli çatal çubuk
saklı kuyuyu aradı kor seliydi kadın.
yokladı tepe başını kopmadı süt:
ama o kadındım ama o hâlâ güçsüz çocuk
bir tuhaf bakışı var çiçeğe kesmiş eti eteği
beni gel al. al beni gel. beni al. gel kopar!
3
kazıdım sana hıncımı dibimden
hınç çünkü olmadık andın olmadık mekân
apansız lavdın çünkü, bir kızgın eriyik, püskürmeliydim:
işte fosforışı ağzım senin şimdi, serinlemiş alevli kaya
ateşin bilgisini tazelemiş tüm nimetleriyim şimdi sana
sana söz, sana buğday ve tuz, hem ışık tayfı
kanatların mı bu çırptığın için ses
yırttığın karnın mı acına yol, kabuk, ölüme dirim
iki kişilik oynanmaz perde miyim şimdi sana: geç açılmış
sana kalem, sana kulak ve göz, hem ses arkı
4
sana şimdi bir su başı nereden bulurum?
nerede temizlerim, istiyorum sarabilirim yaralarını…
beni gel al. al beni gel. beni al. gel kopar!
soğur özümü, ez vadimi polenimi
Terk etti kaplumbağayı
Yumurtasıyla yılan
Oynandı bir şeyler yerinden
–
cortina
Algunas cosas son actuadas desde sus lugares
Una tortuga dejó su caparazón
Una culebra mudó su piel
1
una obra de teatro abre el telón
dos señales en un rol sin máscaras
a veces dijimos esencia, a veces matamos la piel
nos adaptamos del apasionado cuento de hadas
2
en la escena escondida,
una mujer que lleva una varita mágica
buscó el lugar;
en el pozo secreto ella era un montón de brasas.
él revisó las colinas y no encontró leche:
pero yo era esa mujer, mientras ella era un niño sin autoridad
ella tiene una singular mirada y esa mirada dice
ven por mí. ven y tómame. tómame. ¡ven y llévame!
3
de las profundidades de mi ser rasgué mi resentimiento
porque fuiste el momento incorrecto en el lugar incorrecto
te convertiste en repentina lava, metal fundido, así que hice erupción:
mi boca impaciente es ahora tuya, sus rocas ardientes se enfrían
soy todas las bendiciones que renuevan el conocimiento del fuego
para ti son el trigo, la sal, y las tonalidades de la luz
¿son tus alas para batir la voz?
¿es el abdomen que abres un camino para tu dolor, una costra o la vida por la muerte?
¿soy yo el escenario escrito para dos que no puede ser interpretado para ti? se abre tarde
la pluma para ti, oído, ojo y voz para ti
4
¿dónde puedo obtener un manantial para ti?
¿dónde puedo limpiar…? quisiera poder vendar tus heridas
ven y llévame. tómame y ven. tómame. ¡ven y llévame!
aspira la esencia, invade mi valle y polen
La serpiente dejó a la tortuga
Con su huevo
Algunas cosas son actuadas desde sus lugares
–
–
Buenos Aires Poetry 