Amauta CASTRO | LEIXAPRÉN | Colección Pippa Passes

_

Amauta Castro (1981), pseudónimo literario de Rafael Xoán Muñoz Castro, poeta en lengua gallega que actualmente reside en Catalunya. Ha colaborado, entre muchas, en publicaciones como Dorna, Revista Ligeia, Revista Elipse, o Andar21. Ha participado en volúmenes colectivos como Antoloxía Poética da diáspora galega (2007), o O Poliedro da soidade (2018). Su obra Da pel sae o escuro (2018) fue ganadora del XXXI Certame de Poesia Rosalía de Castro (2017). Tiene dos poemarios individuales publicados Nos muros do mundo (2012) y A Tarde. O desacougo. (2019), obra que fue merecedora del XXXI Premio Nacional Pérez Parallé de poesía.

Eu son senón ninguén que quer ser
nube de tarde,
man e mar que signifiquen viaxe,
muro para conter as sombras.

Yo soy sino nadie que quiere ser
nube de tarde,
mano y mar que signifiquen viaje,
muro para contener las sombras.


_

 

I

Todo era inexacto (como siempre
los largos paisajes parecían en aquel momento nebulosas
catedrales o espejismos difuminados por una espesa capa de aire).

Recuerdo que caminábamos juntos (todos, todas)
y yo ofrecía mis manos vacías.
_

Todo era inexacto (coma sempre
as longas paisaxes semellaban daquela bretemosas
catedrais ou espellismos difuminados por unha espesa
tona de ar).

Lembro que camiñabamos xuntos (todos, todas)
i eu ofertaba as miñas mans baleiras.

_

II

De la verdad que hila nací
y en el ombligo cortado de la madre tomé el abismo.
Aquí en el interior del copo de nieve
la orfandad es mi única luz.
_

Da verdade que fía na roca nascín
e no embigo cortado da nai acollín o abismo.
Eiquí no interior da folerpa
a orfandade é a miña única luz.

_

III

De mi herida surge el gólgota que ilustra el poema.

Donde sólo resplandece la miseria, posaré mi verso.
Donde el largo viaje del mar avisa de la nada, posaré mi verso.
_

Da miña ferida xorde o gólgota que ilustra o poema.

Onde só resplandez a miseria, pousarei o meu verso.
Onde a longa viaxe do mar avisa da nada, pousarei o meu verso.

_

IV

Iré hasta lo fingido.
Hasta la crucifixión no recordada,
hasta la sangre que persiste en los océanos y en las espadas.

Iré hasta el sendero sin nadie
(perseguido),
hasta el presente donde las rocas
saben de sobra como es de peor la locura.
_

Irei até o finxido,
até a crucifixión non lembrada,
até o sangue que persiste nos océanos e nas espadas.

Irei até o carreiro sen ninguén
(perseguido),
até o presente onde as rochas
saben dabondo como é de pior a loucura.

_

V

Me envolveré de reja,
de rendición sombría,
de un color agrio y giratorio.
Cancelad mi nombre,
sólo la agustia reconoce lo que escribo.

Envolvereime de reixa
de rendición sombriza,
dunha cor agre e xiratoria. Cancelade o meu nome
só a angueira recoñece o que escribo.

_



_

©Amauta CASTRO | LEIXAPRÉN  | Buenos Aires Poetry, 2020 | Colección Pippa Passes |  20×13 cm. | Poesía Gallega.